شعر خودم

در گستره ی بی امان لحظه ها

سکوت محض را به ادراک ایمان خواهم برد

من زنی تنها در آستانه ی فصلی گرم

یادآور دختری که موهایش را با روبان زرد می بافت

                                 دیرگاهی ست که شعری نگفته ام

                        بر گستره ی این سپیدی های راه به راه

وارش نم نم و نم نم کلمات بر زمین

                                 خشکیده ی ذهنم

         حکایتی ست از تنهایی بی امان ما ...

ای همیشه گریخته از من ،

وقتی می آمدی ، اشیاء چه مهربان بودند

درخت بی جهت قیام نکرده بود

و تمامی سبزینه های هستی در رگ عشق

                      ضربان تدوام داشتند

چه زیبا می آمدی و نور بر همه ی زمین می تابید

بر میز خاک گرفته ی اندیشه های فرسوده ام

بر شمعدانی های بی شمع اتاق

و شومینیه ی خاموش هستی مان

چه مهربان می آمدی و من در افق دوردست گام هایت

ذوب شدنم را به نظاره می نشستم

چه مهربان می آمدی ای یار ، ای خاطره ی مانای

بیست سالگی ...

* * *

پ.ن1: کارشناس فروش یه شرکت صنعتی / هر روز زندگی با انسان هایی که اسمشون هست بساز بفروش از من آدم دیگه ایی ساخته ! / زندگی حالا شده چک ، پول ، سود بیشتر ، بی خوابی ، جذب مشتری ، اراجیفی بنام مخ زنی !

پ.ن2: من خلیج رو فراموش کردم و تمام آدمیانی که روزگاری قسمتی از زندگی گذشته مرا ساخته اند ... دنبال دلیل گشتن چاره ی این دل نیست ...

پ.ن3: سعی می کنم ماهی یکبار باز هم به روز شوم.منتظر نوشته های جدید از بانوی خزر باش!

پ.ن آخر : شاید وقتی دیگر . . .